ZUZENDARIAREN ADIERAZPENAK 

Afrikan kamerak daudenean, hor daude miseria eta pobrezia adierazteko. Herrixka txiki batean hazi nintzen [filmaren eskualde berean], eta ederra eta inspiratzailea den guztia kanpotik etorriko zela pentsatzen nuen, mendebaldeko mundutik hain zuzen ere. Gatazkak, UNICEF… irudi horiek ziren hazi nintzen Afrikako irudiak. Ez duzu horrelako leku batean bizi nahi, beraz, asko ikasi eta denetan onena izan nintzen. Nire familia ez zen aberatsa, beraz, hau zen irteteko aukera. Atzerriko zinemagileek horri buruz pentsatzea nahi dut. Baliteke Afrikara asmo onenekin etortzea, baina [irudi hauek] errepikatzean, jendearen irudimena eta ametsak suntsitzen ari dira. 

Sagar polit horiek edukitzea eta bat ustelduta dagoela jakitea bezala da. Hori da han sentitzen dena. Dena perfektua dirudi, egun batez. Baina gero tiroak, leherketak entzuten dituzu. Jende hori geratu egiten da, aurreegiteko duen modua delako, hau da: «Leku hau nirea da eta ez naute hemendik botako». 

Film hau egitea oso gogorra izan zen. Nire bizitzako hiru urte eman nizkion eta nire garapen-funts guztiak gastatu nituen. Baina ez nengoen ondo. Asko deprimitu nintzen une hartan. Hala ere, banekien erabaki horri heldu behar niola. 

Haurrek ez dute iragazkirik. Gauzak nola ikusten dituzten esaten dizute, eta dena bihotzetik ateratzen zaie. Helduekin hitz egiten nuenean, desberdina zen. Kexa eta azalpen asko zeuden, beraz, haiengan jarri nuen arreta.