PHILIPPE LACÔTE
BIOGRAFIA
Philippe Lacôtek Abiyán-en bizi izan zintuen, zinemaretoan batetik gertu: “Magic Zinema”. Hizkuntzalaritza ikasten hasi zenean, irratizale amorratua bihurtu zen. Laster zinera itzuliko zen eta film laburrak eta dokumentalak egiten arituko zen. Zuzendari gisa egindako lana aldatuz joan zen, harik eta 2008an Chronicles of War in the Ivory Coast filmarekin, dokumentalaren eta egunkari baten arteko mugan dagoen film batekin, egin zuen arte.
2010´ean Burn it up Djassa, Lonesome Solo´koa ekoitzi zuen. Ondoren, Run, “Ero alderrai baten kondaira” film luzea dator, Certain Regard Cannes 2014 lanean hautatua. Aukeraketa honek zinemagile gisa duen talentua berresten du eta Afrikako ahots berri bat erakusten du. Erregeen gaua, bere bigarren film luzea, Mendebaldeko espetxealdi handienean murgilduta dago, ilargi gorriko gau batean.
FILMOGRAFIA
2020 La nuit des rois (Erregeen gaua), fikziozko film luzea
2018 Savery Routes, telebistarako mini serie dokumentala (3 atal)
2014 Run, fikziozko film luzea
2013 African Metropolis, dokumental kolektiboa
2013 To Repel Ghosts, dokumentala
2008 Chroniques de guerre en Côte d ‘Ivoire, dokumentala
2007 Le passeur, fikziozko film laburra
2002 Cairo Hours, dokumentu-erdimetraia
2001 Affaire Libinski, fikziozko film laburra
1994 Somanmbule, fikziozko film laburra
ZUZENDARIAREN IRUZKINA
“La nuit des rois, jatorriz, MACAko espetxetik ateratzen zen haurtzaroko lagun batekin izandako elkarrizketa batetik dator. Berak hitz egiten dit «Roman» erritualaz, non preso bat aukeratzen duten istorioak kontatzeko. Beraz, filmaren istorioa behin betiko oinarritzen da MACAn existitzen den benetako tradizio batean. Berehala imajinatuko dut konfigurazioa eta pertsonaia bat imajinatuko dut hondar honen erdian. Espetxea beti interesatzen zait gure gizarteetan aurki dezakegun botere-oreka esperimentatzen den leku gisa. Eta hori egia da gizarte desberdinak direnean.
Gaur egun, Afrikan espetxeratua izatea erraz gerta daitekeen zerbait da, pobrea zarelako edo legeak errespetatzen direla bermatzeko eredu bihurtzen ari zarelako. Afrikako kartzelak hainbat urtez epaitu gabeko ziega kolektiboetan preso egondako gaztez beteta daude. Baina errealitate sozial horretatik harago, nire ikerketek espetxea izan dute ardatz, sormen narratiboko leku gisa.
Zer kondairak kontatzen dira kartzelan? Zer fantasia gara daitezke zure gorputza giltzapetuta dagoenean? Aldi jakin batean leku berean bizi diren giza talde guztiek kultura bat garatzen dutela defendatzen dut. Eta kultura orok sortzen du poesia”.