ZUZENDARIAREN IRUZKINA

Aïcha, nire ama, gaixotu egin zen nik gutxi ikusten nuen garai batean. Alzheimerren diagnostikoa baieztatu zenean, laster konturatu nintzen zaindu egin beharko nuela. Hau izan zen topaketa berri baten abiapuntua. Etxetik joan nintzenetik onartu nahi izan ez nuen paper batean proiektatuta nengoen, ez behintzat Mediterraneoko familiek ikusten duten bezala: zaindu egin beharko nuen. Beraz, berarekin askoz denbora gehiago pasatzen hasi nintzen. Hitzez hitz, ezagutu egin nuen eta babesten hasi nintzen. Eta paper alderantzikatuetan gaude. Ni, alaba, ama sinboliko bihurtu nintzen. Esperientzia honek astindu egin ninduen. Bat-batean, haren hauskortasunari aurre egin nion. Garai hartan, Annie Ernauxen “je ne suis pas sortie de ma nuit” liburua irakurri nuen, amari buruzko egunkari bat, Alzheimer ere baduena. Irakurketa hau erabakigarria izan zen niretzat. Ni ere eguneroko bat eramaten hasi nintzen. Eta urtebetez, gertatzen ari zenari erreparatu nion. Eta orduan pelikula bat egiteko erabakia argi geratu zen; pelikula hau nik bakarrik egin nezakeela konturatu nintzen. Beraz, bere ahotsa grabatzen hasi nintzen, gure elkarrizketak eta argazkiak egiten.

Dokumental hau egiten hasi nintzenean, esperientzia guztiz berria izan nuen niretzat, editore gisa lan egin bainuen, galdera sinple baina funtsezko askori aurre egitera behartuz. Baina, baita ere, nola filmatzen da ama bat? Nola filmatzen da ama gaixo bat? Gai horiei guztiei egin behar diet aurre, nire heziketa amaren sakratutasun batek determinatzen duen bitartean, zeinak ez baitu eskubiderik bere idulkitik jaisteko, eta are gutxiago gaixorik dagoenean. Baina, ezinbestean, Marokoko immigrazioari buruzko filma ere bada, erbesteko esperientziari buruzkoa, gizonik gabe biziko den emakume baten bizitzari buruzkoa, eta, beraz, bere jatorrizko kulturan ikusgai egongo den emakumea.