ZUZENDARIAREN IRUZKINA

Pelikula hau gertuko familia istorio baten isla bezala egin nuen, osabarena, 32 urte zituena bere abentura handiari ekin zionean. Harrezkero, ez da haren berririk izan. Nire familia urduri eta argitu gabeko galderekin utzi zuen. Hasieran, film bat egin nahi izan nuen amonaren, gurasoen eta gure familiako beste kide batzuen memoria zalantzan jarriz. Ikerketan zehar, Gaoko Maison des Migrants aurkitu nuen eta hara joatea erabaki nuen zer gertatzen den jakiteko: bai harrerari dagokionez, baina baita igarotzen, joaten edo itzultzen diren migratzaileak berreskuratzeari dagokionez ere. Beraz, nire kamera migratzaileen etxean jarri nuen giza istorioak atzemateko.
Pertsona ahulak filmatzen dituzunean, pazientzia izan behar da eta haien mailan jarri. Etorkizun hobea bilatuko duten pertsona guztiek zama bat edo gehiago eramango dituzte. Normalean, pertsona horiek ez dute nahi beren zaurgarritasuna ikustea. Zuzendariaren ardura da beren lanaren helburua ulertaraztea. Zuzendaria bere errealitatearekiko sentibera den eta informatu eta sentsibilizatu dezakeen bizitzaren uneak dokumentatzeko bertan dagoela azaltzen duen unetik, irekitasun bat sortzen da. Komunikabideek askotan gaitzetsi egin dute immigrazioa, etorkinak deshumanizatzeko joera baitute.

Basamortua filmaren funtsezko osagaia da. Zinemaren ikuspegitik, basamortua funtsezko osagaia da, aldi berean poetikoa eta basatia delako. Bidaia, bakardadea, oinazea, emigrante hauen alderraia irudikatzeko aukera ematen du, dagoeneko ezer ez dakigula, edo oso gutxi. Leku horretatik igaro diren pertsonei eta gainerako bizi-arrasto guztiei (animaliak, hezurrak, etab.) ahotsa emateko modu bat ere bada. Basamortuaren arriskua ere azpimarratu nahi nuen, baita itsasaldian etorkinek bizi dituzten aurkako baldintzak ere. Basamortua azken helmugara iristeko gainditu beharreko oztopoa da nonbait.