ZUZENDARIAREN IRUZKINA

Duela gutxi beldurrezko film asko ikusi ditut eta deigarria egin zitzaidan generoko filmek gure gizartearen eguneroko izugarrikeriak zein gutxi ukitzen dituzten. Are gehiago, gertatzen den izu bikario mota gutxitan gertatzen zaio beldur horiek benetan sentitzen dituen jendeari, eta immune bihurtzeko adinako maiztasunarekin esperimentatzen ditu. Pobreziaren, gaixotasunaren, etxerik ezaren, lurrik ezaren, arrazakeriaren, botererik ezaren eta zapalkuntzaren izugarrikeriez ari naiz. Beldurrezko generoa oso tresna ahaltsua izan daiteke, bai kritika sozialerako, bai gogoeta egitera gonbidatzen duen entretenimendurako.

Nola begiratzen den, gure errealitate politikoa beldurrezko istorio bat da. Niretzat ezerk ez du hobeto laburbiltzen, edo pertsonalki, Hegoafrikako arraza-harremanak baino, horietan inplikatuta bainago. Eta ezerk ez du toxikotasun hau Madameren dinamika baino gehiago sinbolizatzen, zalantzarik gabe nire bizitzan eta nire garaikide guztienean eragina izan baitu, arraza eta klase bereizketarik gabe. Gure iraganak gaur egungo Hegoafrika jazartzen duela zalantzaren bat badago oraindik, belaunaldien arteko traumaren zama gaueko izutzat hartzea besterik ez dago, nazioa eraikitzeko zenbat hauteskunde demokratiko edo ariketa zeharkatzen ditugun kontuan hartu gabe. Mlungu Wam (Andre ona) exorzismo saiakera bat da, Get Out bat! (Utz nazazu irteten) Ez biktimentzat, zapaltzaileentzat baizik.

Hegoafrikari gaur egun forma ematen dion beste kontzeptu bat lurren desjabetzea da, hegoafrikar beltzei askatasun ekonomikoa berreskuratzeko aukera emango liekeen konpentsaziorik gabe. Askatasun hori zuriena izan da hainbeste denboran, eta elite beltz hautatua izan da gero. Tornak aldatzeko ideia nazioko ametsik astunena edo utopikoena bihurtu da, arraza-demografiaren arabera. Hain tabua dirudien gaia da, non fikzioan apenas jorratu den.