ZUZENDARIAREN IRUZKINA

Covid19´aren pandemia bete-betean zegoela, nire aitak garuneko isuri bat izan zuen, eta horrek gorputzaren erdia geldirik utzi zion. Nire bizitzan lehen aldiz, aita, pertsona izugarria, zaindu behar genuen haur bihurtu zen. Hura zaintzeko prozesuan, konturatu nintzen zein disfuntzionala den Afrikako etxea, eta zein gutxi prestatuta zeuden nire aita eta Nigeriako adineko gehienak zahartzarorako. Nire aitak, bere heziketa gorabehera, sistema bat eraiki zuen, non jendeak eta familiako praktika tradizional kaltegarriek beren bizitzaren gaineko kontrol handiagoa zuten beren familia hurbilekoak baino. Nire anai-arrebak eta biok behartuta egon ginen inpotenteki begiratzera nola praktika horiek ia beren bizitza amaitzen duten.
Esperientzia horretatik abiatuta, Otiti sortu zen, honako galdera hauei erantzuten saiatzeko: nola transmititzen zaio Afrikako belaunaldi baten trauma hurrengoari? Nolatan gure adinekoak ia ez dira zahartzarorako prestatzen, eta seme-alabek prest ez dauden guraso zaharrak zaindu behar izaten dituzte? Nola aurre egin etorkizunari geldirik egoteak ezezagunerantz joatea baino seguruago dirudienean?

Otiti´ren gai nagusiak beldurra, familia disfuntzionalak, adopzioa eta Afrikako zahartzea dira. Filmak gai horien guztien elkargunea du ardatz, gure pertsonaia nagusiaren bizitza aztertzen dugun bitartean: Otiti. Protagonista gazteak bizitzako erronkei aurre egin behar die, benetan nor den jakiteko. Konpromisoarekin eta familia disfuntzionalarekin duen borrokaren bidez, guk, ikusle garen aldetik, hobeto ulertzen dugu afrikar belaunaldi zaharrenaren eta gazteenaren arteko deskonexio kulturala, eta bertatik bertara ikusten dugu zein zaila den zahartzen ari den afrikarrentzat. Filma intimitate, bakardade eta zaurgarritasun tonuan filmatuta dago.